Ποιο είναι το πρώτο και μεγαλύτερο εμπόδιο της Πνευματικής μας ανάπτυξης;
Η οκνηρία! Η ετυμολογία της λέξης είναι: η Τεμπελιά, η Φυγοπονία, η Έλλειψη ζωηρότητας και ενεργητικότητας. Ενώ στην αρχαία ελληνική, οκνηρός είναι ο φόβος, ο δισταγμός.
Η πνευματική ανάπτυξη όπως ξέρουμε όλοι μας, θέλει πολλή προσπάθεια, σε πολλά επίπεδα, σε πολλούς τομείς.
Η οκνηρία των ανθρώπων είναι η νούμερο ένα αιτία της μη εξέλιξης. Είναι ο λόγος, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν τα απαιτούμενα βήματα μπροστά. Η οκνηρία, αυτός ο διάβολος, βρίσκεται σε όλους τους ανθρώπους.
Γιατί τότε βλέπουμε διαφορές, στην πνευματική και όχι μόνο, εξέλιξη των ανθρώπων; Γιατί κάποιοι φαίνονται να τα καταφέρνουν καλύτερα στη ζωή από κάποιους άλλους; Η απάντηση βρίσκεται στο πόσο είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τι προσπάθειες κάνουν να καλλιεργήσουν και να δυναμώσουν την πειθαρχία τους.
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, θα πρέπει συχνά να κάνουμε ειλικρινείς συζητήσεις με τον εαυτό μας. Η αποτυχία ή η επιτυχία μας να διεξάγουμε με όλη μας της καρδιά, αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, θα καθορίσει και το μέλλον μας. Δυστυχώς για εμάς όμως, δεν φτάνει μόνο να βγάζουμε συμπεράσματα. Θα πρέπει να κάνουμε και τις ανάλογες ενέργειες, που συμβαδίζουν με τα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει, από τον εσωτερικό μας διάλογο. Εκεί, εμφανίζεται, πάντα με ύπουλο τρόπο, η οκνηρία (τεμπελιά).
Θέλει δουλειά να κάνει κανείς αυτούς τους εσωτερικούς διαλόγους. Χρειάζεται το πολύ δύσκολο χαρακτηριστικό της ΄΄Ειλικρίνειας΄΄. Να δούμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι, με τα καλά και τα κακά του. Για να έχει αποτέλεσμα όλο αυτό, πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στην οδύνη, αλλά και στην επίπονη προσπάθεια. Οι περισσότεροι, θα επιλέξουν να μείνουν μακριά από αυτήν την οδύνη και την ακόμη πιο δύσκολη προσπάθεια που ακολουθεί.
Η οκνηρία υπάρχει μέσα σε όλους! 
Στα νήπια, στα παιδιά, στους εφήβους, στους ενήλικους, στους ηλικιωμένους, στους σοφούς, στους
χαζούς, στους επιτυχημένους, σε ΟΛΟΥΣ! Παρά το ότι κάποιοι είναι λιγότερο και κάποιοι περισσότερο οκνηροί από την φύση τους, η μεγάλη διαφορά δημιουργείται, όταν κάποιος παίρνει την απόφαση να δράσει και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Επίσης, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι άσχετα πόσο ενεργητικοί και φιλόδοξοι μπορεί να είμαστε, πάντα καραδοκεί η τεμπελιά να εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή που θα μας βρει ευάλωτους, σπρώχνοντάς μας προς τα κάτω, μην αφήνοντάς να αναπτυχθούμε πνευματικά, να ευτυχίσουμε.
Η οκνηρία δεν έχει μόνο την μορφή της τεμπελιάς. Πολλές φορές παίρνει και την μορφή του φόβου. Όπως, ο φόβος της αλλαγής. Ο φόβος ότι μπορεί να χάσουμε αυτό που έχουμε αν προχωρήσουμε μπροστά. Ο φόβος του άγνωστου και των νέων ανακαλύψεων. Ο φόβος της αναθεώρησης των θεωριών μας και στην δημιουργία νέων, άγνωστων κόσμων για εξερεύνηση. Αυτά, είναι μερικά μόνο από τα οποία πείθουν τους ανθρώπους να μείνουν στάσιμοι στην ΄΄ασφάλεια΄΄ τους. Στο βασίλειο της οκνηρίας!
Η οκνηρία, αυτός ο διάβολος, μεταμφιέζεται με όλων των ειδών τις εκλογικεύσεις! Οι αποφάσεις μας, να μην κάνουμε τις κατάλληλες ενέργειες ώστε να αναπτυχθούμε, μας φαίνονται οι ΄΄σοφότερες΄΄ και οι καλύτερες για εμάς, παραθέτοντας πολλούς ΄΄λογικούς΄΄ λόγους για να μην γίνουν τα βήματα που απαιτούνται.
Πρέπει, με όλη την ψυχική μας δύναμη, να αναγνωρίσουμε αυτόν τον διάβολο μέσα μας και να τον αντιμετωπίσουμε! Ο αγώνας με την οκνηρία δεν τελειώνει με μία μάχη! Θα είναι πάντα εκεί να μας προκαλεί. Σε όλους τους ανθρώπους, υπάρχει ο εαυτός που θέλει να αναπτυχθεί και ο εαυτός που θέλει να μην κάνει τίποτα. Να ΄΄βουλιάζει΄΄ συνεχώς μέσα στην απραξία του. Εμείς, έχουμε και τους δύο μέσα μας, εμείς έχουμε και την επιλογή για τον ποιον θα δυναμώσουμε! Η μάχη είναι του καθενός. Στήριξη μπορεί να έχουμε, αλλά η ΜΑΧΗ μόνο από εμάς μπορεί να δοθεί και να κερδηθεί!
Η φιλοσοφία και ο τρόπος εξάσκησης στο Tang Soo Do, είναι χρήσιμα όπλα στη φαρέτρα μας. Η διαδικασία από την Άσπρη ζώνη (αρχάριος) στην Μαύρη, είναι μία συνεχόμενη πρόκληση του εαυτού και όποιος καταφέρει να βρει την ψυχική δύναμη να φτάσει σε αυτό το επίπεδο, σίγουρα δεν έχει μείνει ίδιος άνθρωπος! Έχει φτιάξει γερά θεμέλια, για να χτίσει πάνω σε αυτά τα επόμενα χρόνια, τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης που χρειάζεται, για να ανθίσει.
