Σε μία παραδοσιακή σχολή πολεμικών τεχνών, υπάρχει ιεραρχία. Η ιεραρχία βασίζεται στον βαθμό του μαθητή. Το επίπεδο του μαθητή, είναι μία γρήγορη αναγνώριση της εμπειρίας του. Είναι απλά ο τρόπος, για να καταλάβει κάποιος, την προσπάθεια που έχει καταβάλλει, αλλά και την εμπειρία που έχει ο μαθητής πάνω στη τέχνη.

Εκτιμάμε την παρουσία και την σημασία των άλλων στην δικιά μας άσκησή και δείχνουμε τον σεβασμό και την αναγνώριση μας, κάνοντάς τους υπόκλιση. Το να κάνεις υπόκλιση, είναι μία ειλικρινής και από καρδιάς κίνηση, που εκφράζει το σεβασμό προς το άλλο άτομο.

Αρκετοί δυτικοί, έχουν αρνητική άποψη για την υπόκλιση. Την θεωρούν υποτιμητική, δουλική κίνηση, για αυτόν που την κάνει. Παρόλα αυτά, η υπόκλιση ήταν πολύ συνήθης στις πόλεις, τον 19ο αιώνα στη Δύση! Με τη Βιομηχανική Επανάσταση σε ολόκληρη την Ευρώπη, η υπόκλιση σταμάτησε να χρησιμοποιείται μιας και είχε συσχετισθεί με την αριστοκρατία και ό,τι εξέφραζε αυτό.

Η υπόκλιση, μεταφέρει ένα συναίσθημα. Δεν είναι μία εγωιστική κίνηση από αυτόν που την κάνει. Όταν υποκλινόμαστε σε κάποιον μέσα στη σχολή, για παράδειγμα στον Δάσκαλο ή σε μία ανώτερη ζώνη, λέμε, ”Σε εκτιμώ και σε σέβομαι σαν προσωπικότητα και σέβομαι τις γνώσεις σου και την κατανόησή σου πάνω στην πολεμική τέχνη που και εγώ είμαι μαθητής και μελετάω.” Αυτό, σε καμία περίπτωση δε μας μειώνει. Ακριβώς το αντίθετο. Ευγένεια και σεβασμός, οι δύο πυλώνες των σχολών Dojang, είναι μεταδοτικές. Εξαπλώνονται γύρω μας και επιστρέφουν σε εμάς, στο μέγεθος που τις δώσαμε.

Η υπόκλιση, αναπτύσσει τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς και αυτός είναι και ένας λόγος για να την εξασκείς. Αλλά, επίσης έχει και έναν βαθύτερο συμβολισμό για την άσκησή μας. Ζούμε σε μία εποχή που λατρεύει την εξουσία του πλούτου και της υπερβολής. Αυτά, θρέφουν υπερβολικά το εγώ και αυτή η υπερβολική τροφοδότηση του, πολλές φορές μας οδηγεί σε ψευδαισθήσεις και απογοητεύσεις.

Όταν κάνουμε υπόκλιση, τιθασεύουμε τον εγωισμό μας. Ο εαυτός, στον οποίο όλοι μας έχουμε ορκιστεί υποταγή, είναι γεμάτος από επιθυμίες, εντυπώσεις και προσδοκίες. Όταν κάνουμε υπόκλιση, ξεχνάμε αυτόν τον ΄΄μικρό εαυτό΄΄. Όταν υποκλινόμαστε, δίνουμε ένα δυνατό χτύπημα στον εγωισμό, που μας ξεχωρίζει από τους άλλους και από τον ΄΄αληθινό εαυτό΄΄ μας.

Η σχολή είναι το μέρος που οι άνθρωποι έρχονται να ασκηθούν, να μελετήσουν, να ωριμάσουν και εν τέλει να αλλάξουν. Μεγάλο κομμάτι της συμπεριφορά μας έξω από τη σχολή, στη δουλειά μας για παράδειγμα, αποσκοπεί στην υπεράσπιση της θέσης μας, της εικόνας μας και της κοινωνικής μας καταξίωσης. Μπορούμε να είμαστε απότομοι ή αγενείς σε ένα ξένο, ή ακόμη να καταφέρουμε να κερδίσουμε από κάποιον μέσω μιας μικρής εξαπάτησης. Παρόλο που όλα αυτά, δυστυχώς είναι αποδεκτά και λίγο πολύ

αναμενόμενα κατά κάποιον τρόπο από την κοινωνία, δεν αντιπροσωπεύουν την

φιλοσοφία των σχολών Dojang. Στις σχολές Dojang, θέλουμε να αποβάλλουμε το παλιό δέρμα με ένα νέο, με μια συνεχή διαδικασία σωματικής, πνευματικής και νοητικής ανάπτυξης.

Ο δρόμος, που οδηγεί τον άνθρωπο σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης, περνάει μέσα από την υπόκλιση!